Historia tuby wagnerowskiej jest nierozerwalnie związana z Richardem Wagnerem i Adolphem Saxem. Do koncepcji dramatu muzycznego Wagner dołączył myśl o nowym brzmieniu orkiestry. Chciał wzmocnić i urozmaicić barwę instrumentów dętych blaszanych. Wszystko zaczęło się mniej więcej w 1853 roku, kiedy pracował nad operą Złoto Renu.
(trąbita, trembita) to ludowy instrument dęty używany w Beskidach i na Podhalu, sięgający do 4 metrów długości, o kształcie prostej rury. nieco zagiętej na końcu, wydająca głęboki, niski dźwięk. Służyła do porozumiewania się pomiędzy pasterzami na duże odległości np. z hali na halę, z gronia na groń i z hali do wioski a także do grania melodii.
– sygnałowe towarzyszyły człowiekowi od czasów prehistorycznych. Związane było to z pierwszymi polowaniami zbiorowymi ludzi którzy w celu porozumiewania się stosowali nawoływania i używali prostych gwizdków z kości. Z biegiem czasu usprawniono sposoby polowania i zaistniała potrzeba porozumiewania się na coraz to dalsze odległości. Już w starożytności odkryto możliwości budowy instrumentów z surowców naturalnych – rogów zwierzęcych pustorożców (bawołu, barana, wołu), kości słoniowej (tzw. olifanty), drewna, a w czasach późniejszych z metalu. W pierwotnej formie róg służył celom wojennym, myśliwskim i pasterskim. W Europie róg rozpowszechnił się w epoce wędrówki ludów jako instrument bez ustnika, posiadający rurę o lekko wygiętym lub półksiężycowatym a niekiedy nawet okrągłym kształcie.
to instrument z rodziny rogów. W połowie XIX wieku Adolphe Sax przedstawił instrument zbliżony budową do saxhornu tenorowego Ryszardowi Wagnerowi. Kompozytorowi, który stale zwiększał liczbę instrumentów orkiestry, tradycyjny skład czterech a nawet ośmiu waltorni powoli nie wystarczał. Dźwięk instrumentu, podobny waltorni a przy tym znacznie donośniejszy doskonale wtapiał się w jej brzmienie, potęgując niesamowitą atmosferę dzieł Wagnera. Pierwsze użycie tych instrumentów miało miejsce w Złocie Renu (Das Rheingold).
należą do rodziny rogów, choć często zestawia się je z grupą instrumentów dętych drewnianych. Przynależność tę można wyjaśnić następująco. Powszechnie znana jest tylko jedna droga rozwoju rogu, mimo iż była dwojaka. Kiedy u schyłku średniowiecza zaczęto coraz częściej używać instrumentów budowanych z metalu, naturalne rogi zwierzęce (które dotąd dominowały) zaczęto udoskonalać w inny sposób.
należy do rodziny rogów. Instrument znacznej długości (3,5-4 m), wykonany z drewna jodłowego. Drzewa te, rosnąc na zboczach gór wyginają się pod wpływem wiatru, stąd alphorn ma specyficzny, łukowato zgięty kształt w okolicach czary. Nie posiada żadnych klap ani otworów, dlatego uzyskuje się na nim jedynie dźwięki naturalnego szeregu alikwotów. Ze względu na wielkość zwykle składa się z 2-3 części łączonych z sobą.
należy do rodziny rogów. Instrument sygnałowy o przenikliwej, blaszanej barwie, zdecydowanie mniejszy od rogów myśliwskich. Wykonywany z mosiądzu, zakończony ustnikiem budową zbliżonym do współczesnych ustników trąbkowych. Nie posiada wentyli, przez co umożliwia wydobycie jedynie dźwięków z naturalnego szeregu alikwotów. Używany od początku XVI wieku przez wędrownych handlarzy bydła na południu Niemiec.
Serpent należy do rodziny cynków, skonstruowany z myślą o przedłużeniu ich skali w dół. Został stworzony w XVI wieku we Francji. Zbudowany jest z dwóch kawałków drewna kasztanowego owiniętych skórą. Powstała w ten sposób szeroka rura, wygięta na kaształt wijącego się węża, co ułatwiało zamykanie sześciu otworów palcowych. W górnej części znajduje się ustnik o głębokim kielichu wykonanym z kości słoniowej lub rogu, później z metalu. Serpent znajduje swoje miejsce także w historii tuby.
