Rogi myśliwskie
– sygnałowe towarzyszyły człowiekowi od czasów prehistorycznych. Związane było to z pierwszymi polowaniami zbiorowymi ludzi którzy w celu porozumiewania się stosowali nawoływania i używali prostych gwizdków z kości. Z biegiem czasu usprawniono sposoby polowania i zaistniała potrzeba porozumiewania się na coraz to dalsze odległości. Już w starożytności odkryto możliwości budowy instrumentów z surowców naturalnych – rogów zwierzęcych pustorożców (bawołu, barana, wołu), kości słoniowej (tzw. olifanty), drewna, a w czasach późniejszych z metalu. W pierwotnej formie róg służył celom wojennym, myśliwskim i pasterskim. W Europie róg rozpowszechnił się w epoce wędrówki ludów jako instrument bez ustnika, posiadający rurę o lekko wygiętym lub półksiężycowatym a niekiedy nawet okrągłym kształcie.