Historia

róg zwierzęcyWaltornia lub inaczej róg należy do grupy instrumentów dętych blaszanych. Z punktu widzenia powstawania dźwięku jest aerofonem ustnikowym. Waltornia to długa, wąska rura (około 3,78 m), dwukrotnie zwinięta, rozpoczynająca się nasadzanym, metalowym ustnikiem, zakończona rozszerzającą się czarą głosową. Jej historia sięga pradawnych czasów.

Instrumenty muzyczne są starsze niż sama muzyka; puste rogi zwierzęce, łodygi roślin, drewno czy muszle to doskonały materiał jaki człowiekowi zaoferowała Natura. Zanim waltornia stała się instrumentem świadomie wykorzystywanym do celów artystycznych przeszła długotrwały proces ewolucji.

Głos dla ludzi pierwotnych był właściwością istot żywych. Dźwięk, zwłaszcza donośny, niesamowity -  wydobywający się z martwego przedmiotu musiał wywołać lęk i przerażenie. Takim celom służyły pierwsze instrumenty człowiekowi u zarania cywilizacji. Także komunikacja na większe odległości oraz magia i religia były obszarami ich pierwszych zastosowań.

Praprzodkiem dzisiejszej waltorni jest bez wątpienia każda forma rogu zwierzęcego. Bliskie skojarzenia budzi także kształt większej muszli z wydrążonym otworem.

Pod nazwą "róg" rozumie instrumentoznawstwo pod względem akustycznym instrument dęty, który jest właściwie piszczałką języczkową, przy czym napięte wargi ludzkie odgrywają rolę listków pobudzających do drgania. Obszar tonów ograniczony jest przez długość i przekrój rury.