Max Zimolong - urodził się w 1905 roku w Orzegowie (dzielnica Rudy Śląskiej). Naukę gry na waltorni pobierał w jednej z prywatnych szkół, które w tamtych czasach doskonale funkcjonowały w każdym większym niemieckim mieście.
W okresie międzywojennym, pracował w orkiestrze symfonicznej w Bergen w Norwegii, a po powrocie do Niemiec w Stadtkapelle Dresden. Tam otrzymał tytuł kammervirtuos (solista-kameralista), co na owe czasy było najbardziej prestiżowym tytułem, jaki mógł otrzymać muzyk orkiestrowy. Prowadził wówczas również szeroką działalność solistyczną. Wielokrotnie występował na terenie Niemiec, Norwegii, Francji wykonując między innymi I Koncert na waltornię Es-dur Richarda Straussa (75 razy) oraz Sonatę F-dur Ludwiga van Beethovena. Prawdopodobnie w 1943 roku miał być również prawykonawcą II Koncertu na waltornię Es-dur Richarda Straussa, lecz na wskutek nieporozumienia wyćwiczył partię solową o sekundę wielką za wysoko, gdyż w zapisie nutowym nie była zaznaczona transpozycja in Es.
Image
W lutym 1931 roku został pierwszym waltornistą Berliner Philharmoniker, gdzie dyrektorem był wówczas Wilhelm Furtwängler. Z przyczyn administracyjnych latach 1935-1947 pełnił funkcję pierwszego waltornisty w Staatskapelle Dresden. Nie wiadomo, kiedy dokładnie przyjechał do Polski, lecz było to niedługo po zakończeniu II wojny światowej. Został aresztowany przez ówczesne władze, skonfiskowano mu niemiecki paszport.
W 1948 roku został pedagogiem Akademii Muzycznej w Katowicach. W okresie, kiedy dyrektorem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia był Grzegorz Fitelberg, Maksymilian Zimoląg zapraszany był często do realizacji partii I waltorni. Z orkiestrą tą dokonał też wielu solowych nagrań archiwalnych między innymi I oraz II Koncert na waltornię Józefa Haydna i Koncert na róg i małą orkiestrę Kazimierza Sikorskiego. Nie został jednak etatowym waltornistą NOSPR, ponieważ Wrocławska Orkiestra Symfoniczna (dziś Filharmonia Wrocławska), zaoferowała mu lepsze warunki bytowe. W ten sposób prawdopodobnie od 1954 roku (ponieważ w tym roku powstała) został I waltornistą Wrocławskiej Orkiestry Symfonicznej. Również we Wrocławiu, mając już wtedy tytuł profesora, prowadził działalność pedagogiczną w stopniu licealnym i akademickim (1950-58).
W 1958 roku ponownie wyjechał do Niemiec, gdzie pracował jako I waltornista w Filharmonii w Stuttgarcie. Niedługo potem wyjechał do Japonii, gdzie prowadził działalność pedagogiczną w Tokio (1958-59). Następnie ponownie wrócił do Niemiec, gdzie pozostał już do końca życia.
Maksymilian Zimoląg jest autorem dwóch zbiorów etiud na waltornię, będących materiałem pedagogicznym w szkołach muzycznych I i II stopnia, opracowania na waltornię 12 etiud Johannesa Brahmsa, opracowań koncertów na waltornię.
Waldemar Matera
M.Zimoląg: Mozart: 3, cz.1 - demo.mp3 (1940)
