W dniach 19-21.06.2020 w Katowicach odbędzie się V Akademia Młodego Waltornisty.
W programie festiwalu miedzy innymi:
Szczegóły na amw.waltornia.pl
W dniach 17-29.06.2019 w Moskwie i Petersburgu (Rosja) odbył się XVI Międzynarodowy Konkurs im. Piotra Czajkowskiego. Obecna edycja przewidywała także specjalność: Instrumenty Dęte Blaszane.
Jury konkursu w składzie:
postanowiło przyznać Nagrody następującym waltornistom:
1. Nagroda
Yun Zeng - Chiny
3. Nagroda
Felix Dervaux - Francja
7. Nagroda
Hae-Ree Yoo - Korea Płdn.
Gratulujemy!
W dniach 1-2.06.2019 w Brnie (Czechy) odbył się XII Międzynarodowy Konkurs Instrumentów Dętych w kategorii Junior. Sukcesy odnieśli młodzi walroeniści z Polski.
Jury konkursu w składzie:
w specjalności waltornia postanowiło przyznać waltornistom z Polski następujace Nagrody i Wyróżnienia
Gratulujemy!
Laureatów prosimy o przysłanie zdjęć i biografii celem publikacji w naszym serwisie. Nasz adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
W dniach 8-12.05.2019 w Brnie (Czechy) odbył się XII Międzynarodowy Konkurs Instrumentów Dętych.
Jury konkursu w składzie:
w specjalności waltornia postanowiło przyznać następujące nagrody i wyróżnienia:
Gratulujemy!
Laureatów prosimy o przysłanie zdjęć i biografii celem publikacji w naszym serwisie. Nasz adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
W dniach 24-27.04.2019 w Katowicach odbył się V Ogólnopolski Konkurs Instrumentów Dętych Blaszanych.
Jury konkursu w składzie:
w specjalności waltornia przyznało następujące nagrody i wyróżnienia:
1. Nagroda - nie przyznano
 |
| 2. Nagroda Marcin Chrzanowski |
 |
| 3. Nagroda |
| Monika Paprocka-Całus |
 |
 |
|
| Wyróżnienie | ||
| Szymon Krupa | Wiktor Tukaj | |
(wł. corno, ang. horn lub french horn, niem. Waldhorn, fr. cor) - instrument dęty blaszany z grupy aerofonów ustnikowych, gdyż dźwięk powstaje na skutek rezonansu rozedrganego słupa powietrza wprowadzonego wargami instrumentalisty poprzez metalowy ustnik. To długa, wąska rura (w stroju F 3,78 m w stroju B 2,75m), dwukrotnie zwinięta, rozrzeszająca się w czarę głosową. Zaopatrzona w trzy główne wentyle uruchamiające dodatkowe rurki, które przedłużając długość instrumentu, umożliwiają uzyskanie na nim wszyskich dźwięków. Jest instrumentem transponującym w stroju F, co oznacza, że zapisane dźwięki brzmią w istocie o kwintę czystą w dół. Skala w zapisie zamyka się pomiędzy C - c3 , w brzmieniu F1 - f2 . Wielu instrumentalistów potrafi przekroczyć górną granicę skali, niektórzy dość znacznie.
Istnieje zróżnicowana realizacja notacji:
Muzyk grający na waltorni to waltornista.
Stypendia ministra właściwego ds. kultury i ochrony dziedzictwa narodowego za osiągnięcia artystyczne przyznawane są uczniom szkół artystycznych i studentom uczelni artystycznych kształcących w zawodzie artystycznym, którzy uzyskali bardzo dobre wyniki w nauce oraz są laureatami krajowych lub międzynarodowych konkursów.
Ewolucja budowy rogu w XIX wieku przebiegała niezwykle dynamicznie, w szczególności w zakresie konstruowania instrumentów pozwalających na osiągnięcie pełnej skali chromatycznej. Ostateczny kształt używanego współcześnie wentylowego instrumentu pozwoliły wypracować działania niemieckich budowniczych – przede wszystkim Heinricha Stölzela (1777-1844) i Friedricha Blühmela (1777-1845), w kolejnych latach także Josepha Riedla (zm. 1840) i innych 1. Wśród Francuzów swój udział w udoskonalaniu instrumentu mieli między innymi Jacques Christophe Labbayé 2 i Joseph Émil Meifred (1791-1867). Jednocześnie część środowiska paryskiego, w szczególności związana z tamtejszym Konserwatorium, otwarcie odrzucała róg wentylowy i podkreślała swoje przywiązanie do brzmienia właściwego dla rogu naturalnego.
Większość informacji biograficznych na temat pochodzenia i początków edukacji muzycznej wirtuoza rogu naturalnego Jacquesa-Françoisa Gallay’ego (1795-1864) dostarcza François-Joseph Fétis – zarówno w pierwszej, jak i drugiej edycji Biographie universelle des musiciens et bibliographie générale de la musique 1. To właśnie na jego przekazie opiera się większość literatury przedmiotu. Krótka notka biograficzna Gallay’ego znajduje się również w Dictionnaire universel des contemporains contenant toutes les personnes notables de la France et des pays étrangers Gustave’a Vapereau z 1858 roku. Obrazu dopełnia zbiór siedemnastu listów samego Gallay’ego, znajdujących się w zbiorach Biblioteki Narodowej w Paryżu, spisanych współcześnie przez francuskiego waltornistę Cyrille’a Grenota. Informacji dostarcza także prasa paryska, niemiecka i hiszpańska, dowodząc międzynarodowego rozgłosu, jaki przyniosła Gallay’emu działalność koncertowa. Wśród czasopism zawierających artykuły, recenzje i notatki związane z Jacquesem-Françoisem Gallay’em, znajdują się Revue musicale i Revue et gazette musicale de Paris, La Mélomanie, La France Musicale i Allgemeine Musikalische Zeitung.
