2017.06.15 Koszalin

Sekcja V - waltornia. trąbka, puzon, tuba, eufonium

2. Nagroda (1. nie przyznano) Szymon Pelc

Cyprian Chomik 2. Nagroda

Laura Skrobot Wyróżnienie 1 st. Nagroda dla najmłodszego uczestnika konkursu

Gratulujemy!!! Prosimy o przesłanie biografii na Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. celem opublikowania na stronie.

2. Nagroda Austin Larson (USA)

3. Nagroda Paweł Cal (Polska)

W dniach 8-10 lutego 2017 odbyły się w Ustroniu Jaszowcu warsztaty muzyczne dla Zespołu Reprezentacyjnego Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach, które poprowadził dr hab. Damian Walentek - waltornista Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach oraz wykładowca Klasy Waltorni tamtejszej Akademii Muzycznej. Organizatorem była Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Katowicach z Panem Dyrektorem Wiesławem Kucharskim na czele. Warsztaty powstały dzięki zaangażowaniu Pana Mariusza Jamrozika - kierownika zespołu, Pana Artura Kanawki - kierownika muzycznego, autora aranżacji wielu utworów na zespoły rogów myśliwskich i Pani Magdaleny Grajner - z zespołu ds. promocji i mediów Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach, promotora zespołu poza środowiskiem lesników.

Paul Hindemith należy do bardzo wąskiego grona kompozytorów, którzy swoim dorobkiem tworzą całkowicie odrębny rozdział w historii muzyki. Indywidualizm jego twórczości wymyka się wszelkim próbom przyporządkowania jej do szerszych nurtów reprezentowanych w czasach, w których żył: z jednej strony bogactwo i różnorodność kompozycji niemalże wszystkich ważniejszych gatunków muzycznych, z drugiej zaś bezkompromisowa konsekwencja w kształtowaniu własnego warsztatu, rozpoznawalnego już po pierwszych taktach wielu utworów.

Nakładem wydawnictwa ZM Concept ukazała się polska edycja niezwykle popularnej i cenionej książki Frøydis Ree Wekre - Rozmyślania o tym jak dobrze grać na waltorni (Thoughts on Playing the Horn Well). Autorka porusza w niej wiele aspektów, których właściwe zrozumienie, wyćwiczenie i opanowanie składa się w całokształt obrazu dobrze grającego waltornisty. Uznana w środowisku waltornistka i pedagog przekazuje nam swoje spostrzeżenia i wiedzę językiem niezwykle komunikatywnym, bezpośrednim co czyni lekturę lekką i zrozumiałą dla każdego, zarówno początkującego jak też zaawansowanego waltornisty - i nie tylko.

Oto słowa autorki: "(…)Teraz, po latach nauczania i uczenia się, odczułam silne pragnienie podzielenia się mymi przemyśleniami oraz udzielenia kilku porad służących sprostaniu wyzwaniom, które możemy napotkać. (…)Ta książka nie jest „akademickim” podręcznikiem i nie mam zamiaru odpowiedzieć w niej na wszystkie pytania. To raczej próba przekazania pomysłów i odczuć, podzielenia się kilkoma osobistymi „chwytami zawodowymi”. Kieruję to przesłanie do zainteresowanych uczniów oraz studentów z otwartymi głowami i do wszystkich kolegów, niezależnie od wieku."

Wirus opryszczki to cichy bandyta – możesz się zarazić nieświadomie, a sam wirus może przez wiele miesięcy trwać w ukryciu, i pojawić się znienacka. Opryszczka i leczenie skutków jej wystąpienia to nie tylko troska o wygląd, bowiem powikłania, jakie może wywołać wirus opryszczki sięgają znacznie głębiej...

Tej części nauki należy poświęcic specjalną uwagę. Istnieje do tego celu wielka ilość etiud (Stiegler, Rossari, Klotz, Kopprasch, Oskar Franz, Cacciamani, Galay, Jacąmin i i.). By osiągnąć pełny efekt należy zważać, by uczeń również dobrze na­zywał tony, np. Dis w stroju D zawsze His w F a nie C itp. Rozwój nauki transponowania u ucznia powinien być następujący: ponieważ zmiana obra­zu nutowego w wyobrani łatwo może zmylić i zmieszać ucznia, należy rozpocząć strojem, który leży w bezpośredniej bliskości stroju, z którego wy­chodzimy i wykazuje jak najmniej znaków przykluczowych. Wentyle waltorni, które wydłużają drga­jący słup powietrza obniżając przez to wysokość tonu pociągają za sobą to, że transponowanie w dół jest łatwiejsze niż w górę.

Do koncepcji dramatu muzycznego Wagner dołączył myśl o nowym brzmieniu orkiestry. Chciał wzmocnić i urozmaicić barwę instrumentów dętych blaszanych. Wszystko zaczęło się mniej więcej w 1853 roku, kiedy pracował nad operą Złoto Renu.