W tym artykule:

• Problemy, z jakimi zmagała się autorka
• Badania naukowe schorzeń muzyków
• Studium przypadku
• Trzy główne zagrożenia zdrowia muzyków
• Rozwiązania techniczne
• Rozwiązania integralne
• Podsumowanie i wnioski

Jest to historia odzyskania pewności siebie, zagubionej w jakimś momencie życia waltornistki, która przemierzyła drogę od destrukcyjnego bólu począwszy, poprzez zgłębianie indywidualnych przypadków załamania wśród waltornistów, analizy różnorodnych terapii, aż po odzyskanie radości gry. Gry zdrowej, o pełnym brzmieniu, wypływającej z serca.

Paul Hindemith należy do bardzo wąskiego grona kompozytorów, którzy swoim dorobkiem tworzą całkowicie odrębny rozdział w historii muzyki. Indywidualizm jego twórczości wymyka się wszelkim próbom przyporządkowania jej do szerszych nurtów reprezentowanych w czasach, w których żył: z jednej strony bogactwo i różnorodność kompozycji niemalże wszystkich ważniejszych gatunków muzycznych, z drugiej zaś bezkompromisowa konsekwencja w kształtowaniu własnego warsztatu, rozpoznawalnego już po pierwszych taktach wielu utworów.

Utwory kameralne i solowe Wolfganga Amadeusza Mozarta na waltornię stanowią fenomen sam w sobie. Są największym przykładem inspiracji kompozytora instrumentalistą. Biorąc pod uwagę fakt jak niedoskonałym instrumentem był róg naturalny w stosunku chociażby do oboju, liczba utworów solowych na waltornię mogłaby przyprawić o zdumienie, jednak wydaje się ona oczywista z jednego prostego względu - mianowicie obecności w życiu twórcy przyjaciela - waltornisty  Ignaza Leutgeba.

Słyszałem od wielu producentów i sprzedawców, że dużo osób kupuje waltornię polegając jedynie na pierwszym wrażeniu, jakie ona na nich wywołała po wydobyciu kilku dźwięków lub też na ich osobistym 'odczuciu' instrumentu. Myślę, że jest to niebezpieczny sposób i wielu waltornistów ostatecznie nabywa pewnego rodzaju 'bubel', chociaż wady instrumentu można było wykryć jeszcze przed jego zakupem.

W tym artykule:

• Materiały
• Trombita i róg pasterski - obszar występowania
• Budowa trombity
• Budowa rogu pasterskiego
• Budowa ustników
• Uczestnicy projektu

Materiały

• Trombita:
  • Drewno świerkowe – długość 360cm , średnica min 50cm,
  • kora (łyko) z drzewa czereśniowego,
  • róg krowi,
  • drewno czarnego bzu do budowy ustnika.
• Róg:
  • drewno świerkowe: o odpowiednio wygiętym kształcie,
  • korzeń świerkowy do budowy obrączek,
  • drewno czarnego bzu do budowy ustnika.

Wirus opryszczki na ustach to zmora nie tylko waltornistów, ale każdego muzyka grającego na instrumencie dętym a w szczególności blaszanym. Możesz się zarazić nieświadomie, a sam wirus może przez wiele miesięcy trwać w ukryciu, i pojawić się znienacka. Opryszczka i leczenie skutków jej wystąpienia to nie tylko troska o wygląd, bowiem powikłania, jakie może wywołać wirus opryszczki sięgają znacznie głębiej...

Transponowanie

Tej części nauki należy poświęcić specjalną uwagę. Istnieje do tego celu wielka ilość etiud (Stiegler, Rossari, Klotz, Kopprasch, Oskar Franz, Cacciamani, Galay, Jacąmin i i.). By osiągnąć pełny efekt należy zważać, by uczeń również dobrze na­zywał tony, np. Dis w stroju D zawsze His w F a nie C itp. Rozwój nauki transponowania u ucznia powinien być następujący: ponieważ zmiana obra­zu nutowego w wyobrani łatwo może zmylić i zmieszać ucznia, należy rozpocząć strojem, który leży w bezpośredniej bliskości stroju, z którego wy­chodzimy i wykazuje jak najmniej znaków przykluczowych. Wentyle waltorni, które wydłużają drga­jący słup powietrza obniżając przez to wysokość tonu pociągają za sobą to, że transponowanie w dół jest łatwiejsze niż w górę.

W ostatnich latach obserwujemy znaczy wzrost zainteresowania nauczycieli nowopowstającymi konkursami muzycznymi, przesłuchaniami, festiwalami i innymi formami przeglądów artystycznych. Niewątpliwie ma to związek z awansem zawodowym nauczycieli, gdzie każdy dyplom ucznia jest mile widziany w teczce z dokumentacją, a od ich ilości często zależy dalsza kariera pedagogiczna nas - nauczycieli.

Rewolucja w pojmowaniu estetyki dźwiękowej zainspirowana prze Claude'a Debussy'ego stanowiła na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku fundament istoty muzyki francuskiej  nadchodzącego stulecia. Najbardziej sensownym wydaje się przyjęcie zasady kontrastu między neoklasycyzmem Alberta Roussela a powracającymi falami awangardy Paryskiej, jako decydującego wyznacznika ogólnej charakterystyki francuskiej twórczości kompozytorskiej ubiegłego wieku. Na gruncie powyższego stwierdzenia nietrudno zauważyć, że w większości przypadków czynnikiem determinującym całokształt spuścizny poszczególnych kompozytorów był moment twórczego debiutu. Eugène Bozza zaczynał swoją karierę od sukcesów, na które inni kompozytorzy musieli czekać latami.

Jak donoszą zachowane do dziś źródła z drugiej połowy XVIII wieku wycinki prasowe oraz opinie niekwestionowanych autorytetów jak W.A.Mozart czy L. van Beethoven, Jan Vaclav Stich-Punto był w owym czasie najwybitniejszym waltornistą Europy. Dziś pamięć o nim trwa głównie w rodzinnych Czechach, ale tym bardziej warto poznać historię tego wybitnego muzyka i nietuzinkowego człowieka.