Fragment wywiadu z Michałem Dworzyńskim, laureatem I Nagrody na V Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Donatella Flick. Dzięki niej otrzymał roczny staż w London Symphony, gdzie był asystentem Sir Collina Davisa oraz Valerego Gergieva. Obecnie jest pierwszym dyrygentem Filharmonii Szczecińskiej i Krakowskiej.
(...) Czy dużo pan musi opowiadać muzykom o swojej koncepcji wykonania utworu?
To zależy od utworu, choć zwykle staram się raczej tłumaczyć gestem. Mówić można dużo i długo bez większych problemów, ale czasem trudniejsze jest zrozumienie pytań, jakie zadają muzycy, gdy np. w Szkocji czy Walii wypowiadają zdania z miejscowym akcentem.
Pytają na przykład, kiedy skończy się próba?
Takie pytania w profesjonalnych zespołach są nie do pomyślenia. Wszyscy wiedzą, do której godziny trwa próba, i każdy chce ten czas wykorzystać jak najefektywniej. A nawet jeśli nie chce, to tego nie okazuje. Nie do pomyślenia są też uwagi, z którymi zdarzyło mi się zetknąć w Polsce: "Tak się zmęczyłem, że już więcej nic dzisiaj nie zagram", co usłyszałem od pewnego waltornisty.
Waltornia to jednak trudny i wyczerpujący instrument. W Koncercie f-moll Chopina waltorniści zwykle robią kiks w krótkim fanfarowym sygnale w III części.
To mity. Nigdy jeszcze nie dyrygowałem tym utworem w Polsce, ale wykonywałem go z orkiestrami zagranicznymi, w Anglii, w Południowej Afryce, w Rosji. I ten waltorniowy sygnał nigdzie nie był problemem. A więc można. Trzeba przyznać, że i w polskich zespołach wiele się zmienia na lepsze. Gra wielu młodych muzyków, którzy już mają doświadczenia z pracy za granicą i znają europejskie zwyczaje. Choć, co do waltornistów i ich wyczerpania, to ubolewam, że prawie nigdy w Polsce nie gra się pierwszego głosu ze zmiennikiem, co jest ogólnie przyjętym światowym standardem - zwykle po prostu nie godzą się na to dyrektorzy. Sam zostałem kiedyś zbesztany przez pewnego starszego kolegę po fachu, który stwierdził, żebym "mu nie rozpuszczał muzyków", kiedy zaproponowałem w wyczerpującym programie zmiennika dla pierwszego waltornisty. Na tym chociażby przykładzie widać, jak wiele nam brakuje do Europy.
(...)
rozmawiał Bronisław Turmiłowicz
cały wywiad ukazał się
w tygodniku Przegląd
