Operę zaszczepił w Polsce królewicz Władysław IV Waza zaledwie w dwadzieścia lat po jej narodzinach we Florencji. W 1628 r. zaprosił on do Warszawy pierwszą włoską trupę operową. Gdy zaś w 1632 r. objął tron polski, urządził w Zamku Królewskim salę teatralną, w której zainicjował regularne przedstawienia operowe włoskiego zespołu pod dyrekcją Marca Scacchiego.
W końcu XVII w. wznowił prezentacje operowe król Jan III Sobieski, popierali je potem królowie August II Mocny i August III, który doprowadził do wzniesienia w Warszawie pierwszego budynku operowego, tzw. Opernhausu. Prawdziwy rozkwit opery, teatru i baletu w Polsce przypada jednak na lata panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1795). Od 1774 r. warszawskie przedstawienia operowe, teatralne i baletowe odbywały się w Pałacu Radziwiłłowskim na Krakowskim Przedmieściu (obecny Pałac Prezydencki). W latach 1779-1833 przedstawienia grane były przy Placu Krasińskich w nowym budynku teatralnym, zwanym z czasem Teatrem Narodowym. Na tej scenie rozwinął swoją twórczość znakomity aktor, śpiewak, reżyser, dramaturg i antreprener, ojciec teatru narodowego Wojciech Bogusławski. Tu również, w 1785 r. rozpoczął działalność polski zespół Tancerzy Jego Królewskiej Mości pod kierunkiem baletmistrzów François Gabriela Le Doux z Paryża i Daniela Curza z Wenecji.
Od ponad 170 lat reprezentacyjną polską sceną operowo-baletową jest Teatr Wielki. Wzniesiony został w latach 1825-1833 według projektu włoskiego architekta Antonia Corazziego z Livorno jako siedziba działających już wcześniej w Warszawie zespołów narodowej opery, baletu i dramatu. Pierwsze przedstawienie w nowo otwartym teatrze odbyło się 24 lutego 1833 r., a był nim "Cyrulik sewilski" Gioacchina Rossiniego. Gmach był kilkakrotnie przebudowywany. W okresie zaborów (1795-1918) spełniał znaczącą rolę kulturalną i polityczną. Wystawiano w nim utwory polskich kompozytorów i choreografów. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. Teatr Wielki został zbombardowany i uległ niemal całkowitemu zniszczeniu. Pozostała jedynie oryginalna klasycystyczna fasada gmachu. W okresie Powstania Warszawskiego (1944) we wnętrzu spalonego teatru hitlerowcy rozstrzeliwali ludność cywilną. Tablica pamiątkowa, wmurowana po wojnie z prawej strony głównego portyku, przypomina cierpienia i bohaterstwo ofiar faszyzmu. W latach 1945-1965 zespół działał na innych scenach, a gmach teatru został odbudowany z gruzów i rozbudowany.
Uroczysty koncert inaugurujący działalność teatru po odbudowie odbył się 19 listopada 1965 r. Po ponownym otwarciu Teatr Wielki stał się jednym z najokazalszych i najlepiej wyposażonych budynków teatralnych w Europie, a zainstalowane w nim urządzenia uchodziły za szczyt nowoczesności w zakresie techniki teatralnej. Teatr Wielki posiada obecnie scenę główną w Sali im. Stanisława Moniuszki z widownią na 1841 miejsc i scenę kameralną z widownią na 248 miejsc w Sali Emila Młynarskiego.
Od ponad 170 lat reprezentacyjną polską sceną operowo-baletową jest Teatr Wielki. Wzniesiony został w latach 1825-1833 według projektu włoskiego architekta Antonia Corazziego z Livorno jako siedziba działających już wcześniej w Warszawie zespołów narodowej opery, baletu i dramatu. Pierwsze przedstawienie w nowo otwartym teatrze odbyło się 24 lutego 1833 r., a był nim "Cyrulik sewilski" Gioacchina Rossiniego. Gmach był kilkakrotnie przebudowywany. W okresie zaborów (1795-1918) spełniał znaczącą rolę kulturalną i polityczną. Wystawiano w nim utwory polskich kompozytorów i choreografów. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. Teatr Wielki został zbombardowany i uległ niemal całkowitemu zniszczeniu. Pozostała jedynie oryginalna klasycystyczna fasada gmachu. W okresie Powstania Warszawskiego (1944) we wnętrzu spalonego teatru hitlerowcy rozstrzeliwali ludność cywilną. Tablica pamiątkowa, wmurowana po wojnie z prawej strony głównego portyku, przypomina cierpienia i bohaterstwo ofiar faszyzmu. W latach 1945-1965 zespół działał na innych scenach, a gmach teatru został odbudowany z gruzów i rozbudowany.
Uroczysty koncert inaugurujący działalność teatru po odbudowie odbył się 19 listopada 1965 r. Po ponownym otwarciu Teatr Wielki stał się jednym z najokazalszych i najlepiej wyposażonych budynków teatralnych w Europie, a zainstalowane w nim urządzenia uchodziły za szczyt nowoczesności w zakresie techniki teatralnej. Teatr Wielki posiada obecnie scenę główną w Sali im. Stanisława Moniuszki z widownią na 1841 miejsc i scenę kameralną z widownią na 248 miejsc w Sali Emila Młynarskiego.
Sekcja waltorni:
Cezary Falkowski
Grzegorz Żelazko
Andrzej Kiljanek
Bogusław Wróbel
Marek Michalec
Od lewej u góry: Igor Szeligowski - I cr. solista, Cezary Falkowski - I cr. solista,
Tomasz Bińkowski - I cr. solista, lider, Grzegorz Żelazko - cr.(inspektor orkiestry),
Andrzej Kiljanek - cr, Bogdan Wróbel - cr, Grzegorz Błaszczyk - cr, Marek Michalec - cr.
Tomasz Bińkowski - I cr. solista, lider, Grzegorz Żelazko - cr.(inspektor orkiestry),
Andrzej Kiljanek - cr, Bogdan Wróbel - cr, Grzegorz Błaszczyk - cr, Marek Michalec - cr.
