Urodził się 5 marca 1914 w Chicago (USA). Naukę gry na waltorni pobierał u Luisa Dufrasne w szkole publicznej w Chicago.
Po sześciu latach kształcenia został członkiem Chicago Civic Orchestra oraz szkoły przygotowującej muzyków orkiestrowych przy Chicago Symphony Orchestra. Trzy lata nauki w szkole pod okiem Erica Delamastera (asystenta dyrygenta ChSO) umożliwiły objęcie posady pierwszego waltornisty w zakładanej w Kansas filharmonii, prowadzonej przez Karla Krugera. Doświadczenia nabyte w tej orkiestrze umożliwiły mu po trzech latach objęcie w 1937 stanowiska pierwszego waltornisty w Chcago Symphony Orchestra pod dyrekcją Frederica Stocka. W 1941 Farkas został solo waltornistą w Cleveland Orchestra pod batutą Artura Rodzinsky'ego. W 1945 przyjął zaproszenie Siergieja Kussevitzky'ego do współpracy w Boston Symphony Orchestra. Pracował tam jako pierwszy waltornista wspólnie z Willem Valkenier'em. Z chwilą objęcia przez Rodzinsky'ego stanowiska dyrektora Chicago Symphony Orchestra w 1947 Farkas powrócił do rodzinnego miasta na swoje poprzednie stanowisko, które pełnił do 1960 roku. Wtedy to został profesorem muzyki w Indiana University.
Podczas przebiegu swojej kariery wiele czasu poświęcał nauczaniu i lekturze dotyczącej waltorni. Był również pedagogiem waltorni w takich ośrodkach, jak: Kansas City Conserwatory, Chicago Musical College, Cleveland Institute of Music, DePaul University, Roosvelt University, Northwestern University, The Aspen Festival. Farkas jest autorem cenionych prac teoretycznych: The Art of French Horn Playing, The Art of Brass Playing, A Photo Study of 40 Virtuoso Horn Players' Embouchures oraz The Art of Musicianship.
Zmarł 21 grudnia 1992.
