Witalij Michajłowicz Bujanowski (Vitaly Mikhailovich Bujanovsky, Виталий Михайлович Буяновский) urodził się 27 sierpnia 1928 w Leningradzie (dziś Sankt Petersburg) - Rosja. Jego dziadek był skrzypkiem w orkiestrze carskiej, ojciec waltornistą i wykładowcą akademickim a matka - śpiewaczką operową.
W 1945 ukończył średnią szkołę muzyczną a w 1950 Konserwatorium Muzyczne w Leningradzie. Przez wszystkie te lata był uczniem swego ojca - Michaiła Bujanowskiego (waltornisty Leningradzkiej Orkiestry Teatru i Baletu im. Kirowa i wykładowcy tamtejszego Konserwatorium Muzycznego). Witalij Bujanowski w latach 1946-56 był solistą Leningradzkiej Orkiestry Teatru i Baletu im. Kirowa a od 1956 solistą Filharmonii Leningradzkiej i członkiem jej kwintetu dętego. W 1961 został wykładowcą Konserwatorium Leningradzkiego. W swojej metodyce nauczania Bujanowski podkreślał zrozumienie intencji kompozytora, cech narodowych, które wpłynęły na jego twórczość, oraz ludzkiego głosu jako modelu interpretacji. Uważał, że technika nie jest celem w samym sobie. Miał bogatą kolekcję rosyjskiej muzyki sakralnej i uważał, że ten gatunek jest punktem wyjścia do zrozumienia rosyjskich kompozytorów przed Szostakowiczem. Bujanowski prowadził ożywioną działalność jako solista.W 1970 roku zagrał na żywo wszystkie dzieła Mozarta na róg solo i orkiestrę - cztery koncerty, Rondo koncertowe i fragment Koncertu E-dur. Nagrał około 40 utworów na waltornię. Styl jego gry był jasny i liryczny ukształtowany szkołą ojca i wpływem matki, śpiewaczki operowej.
Jest autorem książki pt. Waltornia, licznych prac metodycznych, utworów (m.in. Pieśni rosyjskie czy 4 Improwizacje na róg solo: Scandinavia, Italia, España, Japan), etiud, opracowań i aranżacji na waltornię. Napisał Sonatę solo dla Hermanna Baumanna, dwa utwory dla Petera Damm oraz muzykę kameralną z wiodącymi partiami waltorni. Inspirował wielu, nie tylko radzieckich kompozytorów. Jego España na waltornię solo stała się częstym dziełem na na estradach, konkursach i sympozjach od czasu, gdy Frøydis Ree Wekre przedstawiła ją w 1977 roku na Międzynarodowym Symozjum Waltorniowym IHS w Hartford CT (USA).
Jest laureatem 1. Nagrody w Konkursie w Pradze (Czechy) - 1953 i 1. Nagrody w Konkursie w Wiedniu (Austria) - 1959. Te sukcesy przyniosły szacunek i uznanie dla rosyjskiej szkoły gry na waltorni, do tej pory zwykle odrzucanej przez krytyków. Uzyskał odznaczenia państwowe - w 1963 Honorowego Artysty i w 1978 Artysty Ludowego. W 1985 został wybrany członkiem honorowym IHS. Wspomniana Frøydis Ree Wekre, która studiował u Bujanowskiego w Leningradzie, napisała: „Dzięki jego stylowi interpretacyjnemu zdajesz sobie sprawę, że waltornia ma tyle możliwości artystycznych, co każdy tradycyjny, solistyczny instrument”.
Zmarł 5 maja 1993.
